No to Iranian propaganda-mosque

Call to Danes and the Danish left-wing politicians: Do not support the grand mosque at Vibevej road- it will become a propaganda central for the Iranian clergy-regime and a platform for fundamentalist brain wash of unadjusted members of immigrant youth

By: Hussein Ferdowsipour

14. april 2010 | Historik

Published on the internet at information.dk 14. april 2010,19:15. Printed version 15. april 2010 on page 17 in 1. section. Latest update 14. april 2010, 20:55.

I am writing this, because I feel squeezed. Squeezed between the Danish right wing with Pia Kjærsgaard in the lead, who perceives almost every muslim as a potential terrorist, and the Danish left-wing politicians, who in a wellmeaning attempt to accept of other ethnic people overlook most basic human rights. I am a board member of Frit Iran, a grassroot organization of exile-Iranians, who fight, using peaceful means, for a demokratic Iran.

Many of us have experienced the oppression of fundamentalism on our own bodies. More have been subject to harsh physicial and psychological torture and yearlong imprisonment. I am myself one of the over five million Iranians, who have been forced to exile since 1979.

Through the years I have experienced consequences of the xenophobic atmosphere, which the Danish right wing has put energy in spreading. Let me illustrate this by an example concerning a good friend. Ashkan Panjeheighalehei, also a board member at of Frit Iran, was deported from Denmark to Iran after biased case processing by immigration authorities. Three years after he succeeded anew to flee and reunite with the rest of his family in Denmark. Here he told, how he with bloody clothes and wrist, which was sutured hastily after unsuccesful suicide attempt at Copenhagen International Airport at Kastrup - and quite against medical advice from hospital staff - had been flown to Iran and handed over to his tormentors in Teheran. Thereafter he had to go through 23 months confinement in the ayatollahs´ secret prisons, where he was subject to harsh torture, without ever being presented for any court proceeding.
Owned by the Iranian state

The problem arises, when various minority rights collide. At present we experience horrifying examples of how the left-wing politicians set aside both women´s rights, children´s rights and freedom of expression only to show concern for, what they imagine, is the right to retain and practice own religion and culture.

I am addressing the project regarding a mosque by the name Imam Ali, which soon is to be built at Vibevej in Copenhagen Northwest neighbourhood.

The shocking fact is, that Denmark´s first real mosque will both be financed and owned by the Iranian state. That means, owned by a regime, which practices Sharia law, rapes women and men in its prisons and stones and mutilates its own citizens in full public display.

Behind the mosque is standing a foundation called Ahl-Ul-Beyt, which already runs 68 other centres for Iran´s clergy-rule around the World. The foundation has as its goal to promote the Islamic Republic of Iran´s views, which shows from the list of its board members, many of which are hardboiled Holocaust deniers.

Why dares the Danish left-wing politicians not take the discussion about the mosque, which based on available documentation is intended as a platform for dessimination of the way of approaching matters, which are tightly related to Sharia law and legitimizes crimes such as amputation of arms and legs and stoning of women? Approaches, which left-wing politicians in any other context would oppose without compromise, and here brutally undermine women´s rights, children´s rights, the right of atheists?
Sophisticated operation

Looking into those centres that Ahl-Ul-Beyt Foundaton is running around the globe, one gets some insight into, what the idea behind the mosque at Vibevej in Copenhagen Northwest neighbourhood be.

The foundation´s centres in Africa and Asia have become an axis for radicalization of local muslim communities. The mosques payout mony to the poor, who in return convert to Shia-Islam. With this regard they are subjected to religious education, which is permeated by the clergy-rule´s official stance and its political visions.

The Repulic of Azerbajdjan has deemed Ahl-ul-bayt´s presence in that country a threat and closed down their centre there. Similarly South Africa, Ghana, Nigeria, Thailand, Singapore and a few countries in Central Asia have banned Ahl-ul-bayt´s activities.

In the West, Ahl-Ul-Beyt is operating in a more sophisticated manner. mere raffineret. Externally they present their centres as peaceful places for sport, culture and celebration of religious holy fiests (at some locations the centres received state funding for these innocent activities). However, at the same time big sums are accumulated and transfered to build similar projects at locations in the World, where a far more radical-fundamentalist practice is preached.

Groups associated to Ahlul Bayts mosque in Hamborg, Germany, where involved in the assassination of four leaders of the Kurdish Democratic Party in Berlin i 1992. The Ahlul Bayts mosque in London has similarly created a framework for recruiting of terrorists, death threats against the British-Indian author Salman Rushdie, and espionage against exile-Iranians.

The Imam at the planned grand mosque at Vibevej, Mehdi Khademi, was untill 2004 empolyed at the Iranian Islamic Revolution Guard Corps´ department of ideology, whereafter he has switched the military helmet to a turban and was handpicked by the clergy-rule to transfer to Denmark. He must be suspected to have connections to Iran´s ill-reputed intelligence services, especially in lue of his past working collaboration with experts in brain washing and recruiting of new members to the holy cause.
Directly from the clergy-rule



Ahl-Ul-Beyt has as its assignment to mission for a form of islam, which rules and regulation is dictated directly by the clergy-rule in Iran - thus from a fundamentalist state, which is ill-reputed for its oppression, not only towards other religious communities, but also against competing versions of Islam, thereby oppressing Sunnies, Alavits, moderate muslims, Sufi muslims and secular muslims, all subject to persecutation.

This pitch-black ideology, which will dominate within the new mosque. Most exile-Iranians do not perceive the mosque as a forum, where muslims freely practice their belief, but rather yet another location that can be used as a base for espionage against us and a place, where the integration of immigrants be undermined. After 11. of September we have observed a marginalization of people of muslim background, where the media primarily have been preoccupied by us, when any bloody conflicts and sensatinal stories happened. During the same period some of our youth have lost their foothold in the society, where they have been born and grown up, which in turn has fertilized the grounds for exstremist views.

Thus Hizbollah has gained a larger recruitment in Danmark, the same can be told about Hamas. Now it is the ayatollahs´ turn to handpick our youngsters. And this time with support from the Danish left-wing politicians!

The building of the new mosque is about more than just the issue of freedom of religion and respect for minority cultures. It is about Iran´s wish to grasp political-religious power in Denmark and to create discord, distrust and insecurity amongst the immigrant milieu.

Therefore, dear left wing, wake up to reality. This is serious. Listen to the prrotests against the Imam Ali

Mosque and Culture Centre.

Hussein Ferdowsipour is a freelance journalist.

در وصف رهبر

ای آنکه بر این ملت بیچاره امامی
افتاده ز پا خلق و تو در فکر مقامی
این ملت مفلوک بلا دیده فنا شد
تو در پی تجویز هلالی و حرامی
هی مشت زنی بر دهن دشمن فرضی
چشمت نزنند در پی تحمیق عوامی
در کرب و بلا شمری و بوجهل به مکه
در کوفه عبیدی و معاویه به شامی
یا مکتب اسلام چنین پست و کثیف است
یا آنکه تو مادر به خطا نطفه حرامی

# توضیح: این شعر را در بخش نظرات وبلاگ بهاره مقامی خوندم. توی گوگل دنبالش گشتم ولی نویسندش رو پیدا نکردم. میزارمش اینجا, لطفن اگه کسی بیشتر میدونه توضیح بده
http://baharehmaghami.blogspot.com/2010/04/blog-post_21.html

با برادرانم چه کردند

هم وطنانم، بخوانید زجر نامه ی آرش آزاد (نام مستعار) ۲۵ ساله را كه برایم فرستاده. از صمیم قلب از این برادر رنج دیده ام سپاسگزارم كه مرا در درد خود شریك دانسته و سرگذشت غمآگینش را برای من فرستاده. از سایر قربانی های زجر كشیده هم می خواهم كه بنویسند، بنویسند تا همه بدانند كه هستیم، هستیم و بار رنجمان را به تنهایی به دوش می كشیم. باشد كه حمایت فرهنگی آنها، رنج این بار را برایمان كمتر كند

در ابتدا از هم وطنانم پوزش می طلبم كه از گفتار زیبای پارسی به چنین كلماتی ننگین رسیده ایم. برادرم آرش برایم نوشته: "من هم مثل بهاره دیگر ابایی از بیان این كلمات زشت ندارم و قبحش برایم از بین رفته". درست است هم وطن، مادر پاك شما، با گفتار این زشت خویان زشتی نمی پذیرد. بگذارید جهانیان صدای زشت توحشی را كه بر ایران امروز حاكم شده بشنوند. ابتدا خواستم نوشته هم دردم آرش را كمی تغییر دهم، اما حیفم آمد كه مطلب فدای ادب شود.اگر كم سن هستید لطفاً نخوانید

به قلم آرش:

برای آزادی سرزمینم به خیابان رفته بودم تا از آرمانهای پاك سرزمین عزیزم دفاع كنم، سرزمینم ایران كه به دست حیوانات كثیف افتاده ....آن روز بد اقبال بودم و دستگیر شدم، دستگیرى نبود ،بیشتر شبیه به آدم ربایى های طالبان بود.به محض این كه به خودم آمدم دیدم روی زمین توی خیابان ولى عصر افتاده ام و تعدادى حیوان كثیف ریش بلند بدون هیچ نشان نظامى یا انتظامى دور من حلقه زده اند؛ شبیه به تعدادى كفتار كه موجود بى دفاعى را گیر انداخته اند. دیگر فقط ضربات مشت و لگدى بود كه می خوردم، ولى از شدت ترس و شوك وارده به سختى اعصابم به درد پاسخ میدادند و گیج بودم. بعد از آن دستبند به دستم زدند و پشت یك تویوتا انداختندم. اول سعى می كردم بفهمم كه چه ارگانى مرا بازداشت كرده اما هیچ نشانى نمی یافتم. آرزو می كردم اى كاش پلیس باشند، ولى وقتى دیدم كه هیچ نشانى ندارند وحشت برم داشت... بعد وانت تویوتای سفیدی كه پلاك سپاه را داشت دیدم. به سرعت مرا سوار كردند و بردند، لحظه به لحظه ترس بیشتری وجودم را فرا می گرفت وقتى به محله های خلوت تر می رسیدم،سعى می كردم تا جایى كه ممكن است مشخصات اطرافم را حفظ كنم، شاید به دردم خورد

چشمتان روز بد نبیند.به پایگاهى رسیدم به عنوان پایگاه مقاومت كثیف بسیج،راستش بیشتر به زندانی مخوف شبیه بود تا پایگاه. از وانت پرتم كردند روی زمین و یكى از بسیجیها كه فقط اسم كوچكش را می گفتند" احمد" گفت: "بچه ها بییین یه بچه خوشگل آوردیم واسه ..." .آنجا شبیه به مدرسه اى بود با زمینی یك تكه آسفالت، تا جایی كه من دیدم حدود هزار متر و با ساختمانى كه دو طبقه بود. مرا به زمین انداختند و با به كار بردن خجالت آور ترین فحش ها به من لگد میزدند. جالب اینجا بود كه با چنان ذوق و شوقی همدیگر را برای زدن من دعوت می كردند و در حین زدن بر سر این كه چه كسی با شیشه نوشابه مرا آزار دهد بحث می كردند. آنقدر زدند كه دیگر نمی توانستم حرف بزنم، تمام بدنم می لرزید، صدایم می لرزید... یك ساعت كه گذشت به اتاقی تاریك بردندم و یكى از كثافت ترین آدم هایی كه تا به حال دیده ام، آمد پیشم و با چند نفر از دوستانش شروع كردند به سوأل های كثیف...می پرسید:" ما می خواهیم مادرت را ..." من هیچ نگفتم، گفت:" باید با زبان خودت بگویى، بگو من مادرم را می خواهم لخت برایتان بیاورم ..." باز هم هیچ نگفتم ....گفت:" بگو"....نگفتم، زدند زیر شكمم، رویم تف كردند، گفت:" بگو"...با صدای لرزان كه زبانم به سختى می چرخید گفتم....تا گفتم گفت:" كونى من مادرت را نگفتم، خواهرت را گفتم بگو. چون اشتباه گفتى بیندازیدش بغل سگ توی گاراژ". تمام مدت توی آن اتاق بالا آورده بودم. شكنجه ی روحى خیلى سخت تراز شكنجه جسمی بود، سرم داشت از این مزخرف ها می تركید، سر دردم از این توهین ها بیشتر از بدن دردم بود. این شكنجه ی روحى، داشت روانیم می كرد. بعد از آن مرا به جایی پشت ساختمان بردند. مثل یك كانكس تاریك، بدون حتی یك روزنه ، یك ربع نگذشته بود، داشتم خون دماغم را پاك می كردم كه صدای آنها باز آمد. نورى نبود كه ببینم فقط صدای شر شر آب را می شنیدم. بعد فهمیدم با شیلنگ دارند توی كانكس را پر از آب می كنند. به من هم آب می پاشیدند و می خندیدند، بلند بلند قهقهه میزدند. هوا به شدت سرد بود، تمام بدنم خیس شده بود و تا صبح زیرم خیس بود. نشسته روی دو پا تا صبح سر كردم. صبح كه شد كمى نور توی كانكس آمد، دیدم همه بدنم خونى شده. صبح شده بود و آب زیرم داشت خشك می شد كه در باز شد و كنارم سگ بزرگی انداختند، سگ فقط پارس می كرد ولى طرفم نمی آمد. با خودم گفتم بیچاره این سگ كه توی پایگاه این ها همیشه آزار می بیند، به حیوان هم رحم نمی كنند. بعد از چند ساعت مرا بیرون آوردند، هنوز دستبند دستم بود، بردندم بالا، توی یك اتاق دیگر. باز همان كثافت احمد با دو نفر دیگر توی اتاق بودند. خوب یادم می آید كه توی اون اتاق یك دستگاه فكس بود با كلى برگه، بالای آنها آرم كثیف سپاه پاسداران، تعداد زیادی برگه كه داشتند به جایى فكس می كردند. در حالى كه بى حال بودم و به سختی روی پاهایم ایستاده بودم دورم حلقه زدند و دو نفرشان موبایلشان را در آوردند و شروع به فیلم بردارى كردند. نفر سوم گفت:" لباسهاتو در بیار لخت شو" .من حتی نمی توانستم حرف بزنم چه برسد به این كه لباس هایم را در بیاورم، دیگر جان نداشتم. گفت:" مگه نفهمیدى لخت شو میخواهیم ...". باز كه جوابى نشنید شروع كرد به پاره كردن لباسهایم ... در این حال همه را فیلم می گرفتند و می خندیدند، ذوق می كردند. از انسانیت انگار نه انگار كه بویی برده باشند. وقتى كامل لختم كردند یكی شان با دسته جارو كه توی اتاق بود ... من اصلاً چیزى نمی فهمیدم، لبهایم می لرزید كه نكنید ولى صدایم در نمی آمد. دیگر چیزى یادم نمی آید، سر انجام یكی شان گفت:" بسشه فردا بیشتر فشارش می دیم".مرا انداختند گوشه یك اتاق دیگر. از پشت در اتاق شنیدم كه یكی شان می گفت:" این پسر خوبییه انقدر اذییتش نكن" ولى دیگری در جواب گفت:" گه خورده به آقا توهین كرده، آقا ناراحت شده". بعد از دو ساعت كه فكر می كنم حدود سه بعد از ظهر بود گفت: "بیاریدش، حوصلم سر رفته، بیاد واسم... بزنه". من كه حتی نمیتوانستم تصورش را بكنم خودم را كنار می كشیدم، ولى آن حرام زاده ... بعد باز زد زیر شكمم و گفت:" مادرت چى كارست" ..گفتم: "خانه دار". گفت:" نه كار اصلیش" ...گفتم:" خانه دار" ...گفت :"(...كش )كاره اصلییه مادرتو بگو"، با صدای لرزان گفتم:" خانه داره" . گلویم را گرفت، داشتم خفه می شدم، نفسم بالا نمی آمد گفت:" می گى جندست یا خفت كنم"، باز نگفتم مرا انداخت روی زمین با چكمه رفت روی پایین تنه ام ایستاد، بقیه فیلم می گرفتند و می خندیدند. درحالى كه داشتم خفه می شدم آن حرف را گفتم... باز تا گفتم شروع كرد به سیلى زدن. گفت:" واسه چى مادرت جندست؟" گفتم: "تو گفتى بگو". گفت:" من نگفتم بگو میدونم هست، گفتم واسه چى اگر مادرت جندست واسه ما نمیارى بهش تجاوز كنیم؟!"...چهار روز به همین منوال گذشت و بد بختانه من نفهمیدم كجا هستم و در كدام پایگاه بسیج زندانی ام، ولى روز چهارم به اوین منتقل شدم كه انتقال من به اوین مثل تولدی دوباره و یك خوشحالى زایدالوصف بود. حداقل میدانستم كجایم. سه ماه هم در اوین بودم، سرتان را درد نمی آورم كه در اوین چه گذشت، چرا كه داستان های مشابه از اوین زیاد گفته شده. فقط به این بسنده می كنم كه هنوز هم كه هنوز است هر وقت چهره ی آن كثیف متجاوز به ذهنم می آید به سرعت بالا می آورم و بدنم شروع به لرزیدن می كند

خامنه ای، تو كه ادعای عدل و حكومت دینى می كنى، تو كه رییس كل قوا هستى، اینها با نفوذ تو و با دستور تو و با مجوز تو فعالیت می كنند، با تأیید تو اینكار ها را با من و امثال من كردند، تو رییس این بسیجی هایی. چطور یك مشت حیوان آدم نما، یك مشت انسان های مریض روحى را به جای این كه به درمانشان بسپاری، قدرت داده ای؟ كدام حكومت سفیهی به این ها قدرت فعالیت می دهد؟ این ها بیمارند، باید در جاهای خاصى نگهدارى شوند. در كدام جای دنیا به بیماران روانى قدرت میدهند كه دستگاه اجرایى مملكت را در دست بگیرند؟

آرش آزاد ۸۹/۱/۲۲

در پایان باز هم از هم وطنانم جهت نازیبایی كلام زشت خویان پوزش می طلبم

مبارز هم وطن .... خشم تو و بغض من غم نامه ی همبندم لیلا

هم وطنانم،داستان پر سوز لیلا (نام مستعار) را بخوانید، او هم با من در یك مكان زندانی بود و سرنوشتی مشابه من داشت. خواندن نامه اش به قدری برایم درد آور بود كه تا چند روز نمی توانستم آنرا در اینجا بگذارم. آنچه بر او گذشته بود، آنقدر به من شبیه بود كه دوباره خودم را می دیدم كه در بند نامردمان اسیرم. حتی پس از گذشت این زمان باز هم نمی توانم همه نامه اش را در اینجا بگذارم...چون آنچه بر او رفته آنقدر كثیف و دردناك است كه واژه ها برای بیان آن كم می آیند. خوشحالم كه شجاعت این را داشت كه بنویسد آنچه را كه من نتوانستم بنویسم. ممنونم لیلای من، كه با من تماس گرفتی و مرا لایق این دانستی كه در غم خود شریكم كنی. لیلا كه هم اكنون در ایران به سر می برد و دستش از همه جا كوتاه است از شما هم وطنان آزاده ام تنها یك درخواست دارد، كه نگذارید فریاد او در گلو خاموش شود. هم میهنانم، بخوانید كه با لیلای ایران زمین چه كرده اند، و صدای او را به گوش همه جهانیان برسانید.

به قلم لیلا:


بهاره جان درود بر تو و شرفت، من کار ترا تحسین می کنم و به شجاعتت آفرین می گویم، وقتی وبلاگت را دیدم چند روزی با خودم کلنجار رفتم تا ماجرای خودم را برایت بنویسم و خواهش میکنم هرجور صلاح میدانی و هرجا فکر میکنی خوب است منتشر کن. من هنوز ایران هستم بنابراین از دوستم خواستم این متن را برای تو بفرستد محض احتیاط، اصلا از تو میخواهم که با صدای بلند با همه مصاحبه کنی و صدای ما را به گوش همه برسانی.

من اسمم را می گذارم لیلا ۲۱ سالم است و در جنوب شهر زندگی می کنم، گاهی که شانس می آورم منشی مطب می شوم و چون تن به خواسته های دکترها نمی دهم زود اخراجم می کنند و باز دنبال کار می گردم. روز هفت تیر با دوستی که در ستاد کروبی بود به مسجد قبا رفتیم. من در انتخابات شرکت نکردم چون نتیجه ش را می دانستم ولی در تظاهرات بعد از آن سنگ تمام گذاشتم. فکر میکنم ترا در بازداشتگاه دیده ام، دوستی عکست را که توی فیس بوک گذاشته بودی برایم فرستاد، یادم است آنجا همه به هم شماره تلفن می دادیم، مخصوصا دخترها که از ترس تجاوز می لرزیدیم.

من را بعد از مراسم گرفتند، نمی دانم کی بودند و کجا بردند، چون از توی مینی بوس چشم مان را بستند.

توی یك زیرزمین که شبیه به یك گاراژ بزرگ بود نزدیک به هفتاد نفر بودیم، یکی یکی همه را می بردند، مدارکشان را می گرفتند، فرم بازجویی را پر می کردند و برمی گردانند. اول پسرها را بردند و بعد گروه گروه پسرها را به جای دیگری بردند، بعد نوبت دخترها رسید،که خیلی طول کشید و بعد وقتی نوبت من رسید شب شد و بهم گفتند امشب مهمون مایی و از همانجا تجاوز به مرا شروع کردند ...

من را روی صندلی نشاندند و چند نفر شروع کردند به دستمالی کردن و فحش های رکیک دادن، به من می گفتند در اسلام زن کافر در جنگ غنیمت است و می شود ... ئیدش!

بعد لباس هایم را پاره کردند و هرچقدر من فریاد می زدم و التماس می کردم که من تا به حال این کار را نکرده ام گوششان به حرفهایم بدهکار نبود، مثل وحشی ها دستهایشان روی همه جای بدنم می رفت و فشارم می دادند. باورم نمی شد که چند نفر بخواهند در بازداشتگاه این بلا را سرم بیاورند ولی اینها انگار کار هر روزه شان بود، خونسرد بودند و می خندیدند.

بالاخره لختم کردند و شروع کردند با دست فشار دادن ... هرچقدر فریاد می زدم که دردم می آید بیشتر لذت می بردند، بعد مثل وحشی های دیوانه به من حمله کردند و روی همان صندلی به من تجاوز کردند و درحالی که از درد گریه می کردم مرا روی صندلی خواباندند و آنقدر به من تجاوز کردند که بیهوش شدم.

خونریزی شدیدی ... داشتم ولی اینها انگار با دیدن خون وحشی تر شده بودند و انگار فیلم سوپر زیاد نگاه می کردند، یکی شان روی صندلی نشست و... و دیگری ...همزمان به من تجاوز کردند. از بس فریاد زده بودم گلویم گرفته بود ولی با این حال یکی هم گلویم را فشار می داد و سعی داشت آلتش را ... ولی من باز بیهوش شده بودم.

نمی دانم کی بهوش آمدم ولی تنها بودم و فقط یک لباس زیر به تن داشتم که پر از خون بود. هنوز خونریزی داشتم و بعد مثل دیوانه ها شروع کردم به جیغ زدن که باز به سراغم آمدند و باز به من تجاوز کردند.

اصلا نمی دانم چند روز آنجا بودم و چند بار به من تجاوز کردند چون هر بار بیهوش می شدم و ضعف می کردم و در تمام این مدت شاید یکی دو بار به من نان کپک زده دادند.

بالاخره بعد از چند روز برایم یک مانتوی گشاد آوردند و شلوار پاره ام را به زور پایم کردند چون خودم هیچ جانی نداشتم، بعد سوار مینی بوس شدیم و من را به بازداشتگاه دیگری بردند که باز نمی دانم کجا بود ولی توی یک سلول با هفت دختر بودم که سه نفرشان بهشان تجاوز شده بود، من هنوز خونریزی داشتم و اگر آن دخترها به من نمی رسیدند شاید می مردم.

بعد از دو روز ما را به دادگاه بردند و با وثیقه آزاد شدم. اما یک روز وقتی داشتم به خانه می رفتم، سه نفر قوی هیکل من را از توی خیابان توی یک ماشین انداختند و بردند چند خیابان آن طرف تر و با کتک به من گفتند که اگر کلمه ای در باره بازداشتگاه حرف بزنم به همین راحتی که توی روز روشن و جلوی چشم مردم دزدیدندم، می کشندم. من هم ترسیدم ولی بیشتر از آن ترسیدم که با وقاحت گفتند تو خوب تیکه ای هستی، با کلاس نیستی ولی ... تنگه، هر وقت آمدیم سراغت باید بیایی و .... .

حالا هر روز در وحشت از این هستم که باز من را بدزدند و ببرند و... گاهی مرگ را به این زندگی ترجیح می دهم.

بهاره جان صدای لیلات را به گوش همه برسان، من نه اینترنت دارم، نه فیس بوک، نه هیچ دوست و آشنایی در خارج. فقط ترا دارم،بگو که با لیلات چه کردند و می کنند. بگو، تو صدای من باش و صدای همه دخترانی که بهشان تجاوز شده.

می بوسمت. لیلا



.از لیلا و سایر هم وطنانم عذر می خواهم كه مجبور به حذف بخشهای زیادی از این غم نامه شده ام

Nej til Irans propaganda-moské

Nej til Irans propaganda-moské
Opråb til danskerne og den danske venstrefløj: Støt ikke stormoskeen på Vibevej - den vil blive propagandacentral for det iranske præsteregime og platform for fundamentalistisk hjernevask af utilpassede indvandrerunge
Af: Hussein Ferdowsipour
14. april 2010 | Historik
Lagt på information.dk 14. april 2010 kl. 19:15. Bragt i den trykte udgave 15. april 2010 på side 17 i 1. sektion. Senest opdateret 14. april 2010 kl. 20:55.

Jeg skriver dette, fordi jeg føler mig klemt. Klemt mellem den danske højrefløj med Pia Kjærsgaard i spidsen, der opfatter næsten enhver muslim som potentiel terrorist, og den danske venstrefløj, som i et velment forsøg på accept af andre folkeslag overser de mest basale menneskerettigheder.

Jeg er bestyrelsesmedlem i Frit Iran, en forening af eksiliranere, der kæmper med fredelige midler for et demokratisk Iran.

Mange af os har oplevet fundamentalismens undertrykkelse på egen krop. Flere har været udsat for grov fysisk og psykisk tortur og årelange fængselsophold. Selv er jeg en af de over fem millioner iranere, der blev tvunget i eksil efter 1979.

Gennem årene har jeg oplevet følgerne af den fremmedfjendtlige stemning, som den danske højrefløj har lagt energi i at udbrede. Lad mig illustrere dette med en god ven som eksempel:

Ashkan Panjeheighalehei, også bestyrelsesmedlem i Frit Iran, blev udvist fra Danmark til Iran efter tendentiøs sagsbehandling af udlændingemyndighederne. Tre år efter lykkedes det ham på ny at flygte og forene sig med resten af sin familie i Danmark. Her fortalte han, hvordan han med blodigt tøj og håndled, der i hast var syet sammen efter et mislykket selvmordsforsøg i Kastrup lufthavn - og stik imod hospitalets anvisning - var blevet fløjet til Iran og udleveret til sine torturbødler i Teheran. Derpå måtte han gennem 23 måneders indespærring i ayatollahernes hemmelige fængsler, hvor han blev udsat for grov tortur, uden på noget tidspunkt at blive fremstillet for en domstol.
Ejet af den iranske stat

Problemet opstår, når forskellige minoritetsrettigheder støder sammen. For tiden oplever vi et skræmmende eksempel på, hvordan venstrefløjen tilsidesætter både kvinderettigheder, børnerettigheder og ytringsfrihed for at tilgodese, hvad de forestiller sig, er retten til at bevare og dyrke sin religion og kultur.

Jeg tænker på projektet om en stormoské ved navn Imam Ali, der snart skal opføres på Vibevej i København NV.

Det rystende faktum er, at Danmarks første rigtige moské både vil være finansieret og ejet af den iranske stat. Altså af et regime, som praktiserer sharialovgivning, voldtager kvinder og mænd i sine fængsler og stener og lemlæster sine borgere i fuld offentlighed.

Bag moskeen står en fond ved navn Ahl-Ul-Beyt, der allerede driver 68 andre centre for Irans præstestyre rundt om i verden. Fondens formål er at fremme Den Islamiske Republiks synspunkter, hvilket fremgår af listen over dens bestyrelsesmedlemmer, hvoraf flere er hårdkogte holocaust-benægtere.

Hvorfor tør den danske venstrefløj ikke tage en diskussion om moskeen, der dokumentbart er tiltænkt en rolle som platform for at udbrede holdninger, der ligger tæt på sharialovgivningen og legitimerer forbrydelser som amputering af arme og ben og stening af kvinder? Holdninger, som venstrefløjen i alle andre sammenhænge er kompromisløst imod, og som brutalt underminerer kvinders rettigheder, børns rettigheder, ateisters rettigheder?
Arbejder raffineret
Click here

Ved at se på de centre, Ahl-Ul-Beyt driver rundt om i verden, får man indblik i, hvad idéen er bag moskeen på Vibevej i København NV.

Fondens centre i Afrika og Asien er blevet omdrejningspunkter for at radikalisere lokale muslimer. Moskeerne betaler også løn til fattige, som konverterer til shia-islam. Til gengæld udsættes de for en religiøs undervisning, der gennemsyres af præstestyrets officielle holdninger og politiske visioner.

Aserbajdsjan har set Ahl-ul-bayts tilstedeværelse som en trussel og lukket deres center. Også i Sydafrika, Ghana, Nigeria, Thailand, Singapore og en del lande i Centralasien har man nedlagt forbud mod Ahl-ul-bayts aktiviteter.

I Vesten arbejder Ahl-Ul-Beyt mere raffineret. Udadtil fremstår centrene som fredelige steder, hvor der dyrkes sport og kultur og fejres religiøse højtider (et par steder modtager centrene statsstøtte til disse uskyldige aktiviteter). Men samtidig indsamles store summer til bygning af lignende projekter andre steder i verden, hvor der ofte prædikes en anden og langt mere radikal-fundamentalistisk praksis.

Miljøer omkring Ahlul Bayts moské i Hamborg var involveret i likvideringen af fire ledere af det Kurdiske Demokratisk Parti i Berlin i 1992. Ahlul Bayts moské i London har på lignende vis dannet ramme om hvervning af terrorister, trusler på livet mod Salman Rushdie, og udspionering af eksil-iranere.

Imamen for den kommende stormoské på Vibevej, Mehdi Khademi, arbejdede frem til 2004 i revolutionsgardisternes afdeling for ideologi, hvorefter han skiftede militærhjelmen ud med turban og blev håndplukket af præstestyret til Danmark. Han må formodes at have forbindelser til Irans berygtede efterretningstjeneste, især fordi han i revolutionsgarden arbejdede sammen med eksperter i hjernevask og rekruttering af nye medlemmer til den hellige sag.
Direkte fra præstestyret

Ahl-Ul-Beyt har til opgave at missionere for en form for islam, der får retningslinjer direkte fra præstestyret i Iran - altså fra en fundamentalistisk stat, som er berygtet for at undertrykke, ikke blot andre trosretninger, men også konkurrende udgaver af islam, herunder sunni muslimer, alaviter, moderate muslimer, sufi muslimer og sekulære muslimer, der alle udsættes for forfølgelse.

Det er disse kulsorte holdninger, der vil dominere i den nye moske.

Vi eksiliranere ser ikke denne moské som et forum, hvor muslimer frit kan udøve deres tro, men snarere som endnu et sted, der kan bruges til at udspionere os og undergrave integrationen. Efter 11. september har vi set en marginalisering af folk med muslimsk baggrund, hvor medierne primært har beskæftiget sig med os, når det har haft at gøre med blodige konflikter og sensationelle historier. I samme periode har en del af vores unge mistet ståstedet i det samfund, hvor de er født og opvokset, hvilket har gødet jorden for ekstremistiske holdninger.

Således har Hizbollah i Danmark de senere år fået større tilslutning, det samme gælder Hamas. Nu er det ayatollahernes tur til at håndplukke vores unge.

Og denne gang med støtte fra den danske venstrefløj!

Opførelsen af den nye moske drejer sig om mere end religionsfrihed og respekt for minoriteters kulturer. Den drejer sig om Irans ønske om at tilrane sig politisk-religiøs magt i Danmark og om at skabe splid og utryghed i indvandrermiljøer.

Derfor, kære venstrefløj, vågn op til virkeligheden. Det er alvor. Lyt til protesterne mod Imam Alis moske og kulturcenter.

Hussein Ferdowsipour er freelancejournalist
I dag kl. 16.00 afholder Frit Iran og en række eksiliranere en fredelig aktion foran Københavns Rådhus, hvor moskeen skal debatteres

دختر علی صارمی, زندانی سیاسی محکوم به اعدام: زندان رجائی شهر یک ماه است آب ندارد

انتشار:فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران

رنجنامه دختر یکی از زندانیان سیاسی محکوم به اعدام در ایام عید و قطع آب بر زندانیان
روز عید 89 به منزل مادرم برای تبریک سال نو رفتم، دیدم عکس پدرم علی صارمی را در قابی در کنارش گذاشته و نشسته.
با دیدن آن صحنه عید ما رنگش را باخت و مثل همان شمعی شده بودم که داشت ذوب می شد نمی دانم کی و به کی سال نو را تبریک گفتم یا نگفتم. که به خود می گفتم چه عیدی ؟
هزاران هزار مثل من الان باید با قاب عکسها دور هم جمع شوند در حالی که خودشان وجود دارند و وجودشان از هزاران شمع و سبزه و سکه پر نورتر سبزتر و ارزشمندتر است . به زیبائی سیب اند ،به طراوت شکوفه ها ،به خوش صدایی بلبلان مست بهارند و بودنشان شیرین تر از هر شیرینی . گلهای شقایق نمادی از آنها است و چشم اندازسبز شمال نماد شکوه و جلال انسان وارانه زیستن شان .
اما این عزیزان در غل و زنجیر ،زنجیر تهمتها و افتراها که در هر صفحۀ تاریخ ایران هزاران نمونه از این دست دارد و تنها به سرکوب روشنفکران توانسته اند اندی بیشتر در ثروت و حکومت بگذرانند.
نمی دانند؟ زندان رجائی شهر یک ماه است آب ندارد! و هیچ مسئولی هم ندارد که کسی به آنها بگوید که حتی برای خوردن و سرویسهای بهداشتی هم آب به قدر کافی ندارند .
در فروردین ماه سال یعنی ماه برکت و بارش در شهر چسبیده به پایتخت آن هم در زندان که مسئولیت تک تکشان با دولت است آب نیست. واقعا شنیدن و یا باور نکردنی است که مملکتی در آن آب هم گیر نیایید .
زینب صارمی فرزند زندانی سیاسی علی صارمی محکوم به اعدام
24 فروردین 1389

آکسیون اعتراضی علیه پروژه رژیم جمهوری اسلامی در کپنهاگ موسوم به مسجد امام علی

درتاریخ پنچشنبه 15 آوریل شورای شهر کپنهاگ جهت تصمیم گیری نهایی پروژه جمهوری اسلامی ایران (مسجد امام علی ) تشکیل جلسه خواهد داد . نتیجه تصمیم گیری شورای شهر کپنهاگ هرچه باشد ،نفس بررسی چنین مسئله ای بعد از 30 سال حکومت اپارتاید جنسی، سنگسار، اعدام ، زندان، شکنجه وتوحش قرون وسطی ای نه تنها توهین به مبارزات آزادی خواهانه و برابری طلبانه مردم ایران است، بلکه توهین به شعورمردم کپنهاک میباشد .
پروژه مسجد امام علی رژیم اسلامی ایران نه تنها دزدی اشکار از کیسه میلیون ها مردمی که برای سیرکردن شکم خود ناچار به فروش کلیه یا تن فروشی ... میشوند بلکه پروژ ای سیاسی ، پلیسی ، تروریستی ، به غایت ضد فرهنگی ومرتجعانه ودر راستای اهداف صدور انقلاب اسلامی وبنیادگرای وتروریسم است. رژیم اسلامی ایران نمیتواند خود را پشت چند مزدور خودفروخته و جاسوس شناخته شده تحط پوشش مسجد علی استتار کند . یا برای رد گم کردن و دور زدن قانون به بنیا های خودساخته وتروریستی امثال بنیاد علوی و بنیاد 15 خرداد ....استتار شود بنیادی که برای سر سلمان رشدی 4 ملیون دلار جایزه گذاشته است . دم روباه رژیم اسلامی ایران از زیر عبای بنیادهای اسلامی اشکاراست .
ما همچنین آزادی مذهب و بی مذهبی و آزادی تبلیغ علیه مذاهب و... را حق دمکراتیک همه شهروندان میدانیم ومخالف هرگونه ستم گری مذهبی ومسلمان ستیزی و راسیسم هستیم..
متحد ویکپارچه به رژیم اسلامی ایران ومزدوران آانها اجازه ندهید به اسم مسجد امام علی بساط جاسوسی وتروریستی ، پول شویی ودزدی ، را در کپنهاک پهن کنند .
به رژیم اسلامی ایران ومزدوران آن اجازه ندهید به اسم مسجد امام علی بساط تبلیغ وترویج اپارتاید جنسی ، سنگسار و قصاص ،بنیادگرای اسلامی در پهن کنند
به رژیم اسلامی ایران اجازه ندهید تا در پوشش مسجد تفرقه و تنفر مذهبی را برانگیزاند ومحیط زندگی مردم را الوده ونا امن سازنند و از این طریق خوراک تبلیغاتی مناسبی را برای جریانات راسیستی وخارجی ستیزفراهم سازند
به همین سبب ما همه انسانهای آزاده وهمه کسانی که در مقابل این خطر احساس مسئولیت میکنند را به اکسیمون اعتراضی در مقابل شهرداری کپنهاک فرا میخوانیم .
زمان . پنچشنبه 15 آوریل ساعت 16 تا 17
مکان .میدان شهرداری کپنهاگ Rådhuspladsen
برگزارکنده ابتکار مشتراک علیه پرژه رژیم اسلامی ایران در کپنهاک موسوم به (مسجد امام علی )

آکسیون علیه ساختن مسجد بزرگ 10 ملیون لاری از طرف جمهوری اسلامی در کپنهاگ

روز پنجشنبه ساعت 17 بعد از ظهر قرار است شورای شهر کپنهاگ تقاضای ساختن مسجدی بزرگ در شهر کپنهاگ را بررسی کند. بودجه ساخت این مسجد بالغ بر 10 ملیون دلار است.
برای اطلاع بیشتر هم میهنان و شهروندان دانمارکی, بنای کهنه این مسجد در سال 2001 توسط سفیر سابق ایران در دانمارک ناصر جعفر علی جاسبی خریده شده است و سفارت جمهوری اسلامی بر آن نظارت مستقیم دارد. مهدی خادمی امام جمعه این مسجد هم تا سال 2004 در بخش عقیدتی سپاه پاسداران در سرکوب مردم ایران فعالیت می کرده است.
هیئت مدیره انجمن اهل بیت که گرداننده این مسجد و 68 مرکز اهل بیت دیگر در دنیا می باشد را مشاوران آیت الله خامنه ای تشکیل می دهند. شاخص ترین عضو هیئت مدیره اهل بیت علی اکبر ولایتی است که هم اکنون پست مشاور خامنه ای در امور بین المللی را دارا میباشد. وی که وزارت خارجه ایران را به مدت 16 سال به عهده داشته است در دادگاه میکونوس که در رابطه با قتل سران حزب دمکرات کردستان در رستوران میکونوس در برلین در دهه 90 تشکیل شد به عنوان یکی از آمرین شناخته شده و از آن زمان تحت تعقیب اینترپول بوده است.
مراکز اهل بیت بر خلاف آنچه جمهوری اسلامی ادعا میکند مراکز فرهنگی و اجرای مناسک مذهبی نیستند. مراکز اهل بیت در دنیا کانون های ترور, جاسوسی و توسعه طلبی جمهوری اسلامی می باشند. بسیاری از کشورها از جمله آذربایجان, فیلیپین, نیجر, تایلند, آفریقای جنوبی و سنگاپور ویزای اعضای این مراکز را لغو کرده و این مراکز را به جرم جاسوسی و تبلیغ شریعه و بنیادگرایی بسته اند.

بهمین منظور ما جمعی از ایرانیان پناهنده و مقیم دانمارک تصمیم به برگزاری آکسیونی در مقابل شهرداری کپنهاگ همزمان با تشکیل جلسه شورای شهر کپنهاگ گرفته ایم تانگرانی عمیق خود را از رسمی ساختن یک کانون جاسوسی دیگر برای جمهوری اسلامی به گوش سیاستمداران دانمارکی برسانیم.
آکسیون
مکان:میدان شهرداری
زمان: پنجشنبه 15 اوریل
ساعت 16:30 تا 17:30

سوئد:محاکمه ی یک ایرانی به جرم پولشویی ۵ ملیارد کرون و همکاری با جمهوری اسلامی

خبر از رادیو سوئد:

یک ایرانی صاحب شرکت درشهر اومئو در شمال سوئد مظنون به خرید کالاهای مورد استفاده در برنامه های هسته ای جمهوری اسلامی ست.
به گزارش راپرت، واحد خبرتلویزیون سوئد، این ایرانی ازسوی پلیس امنیتی سوئد، سپو مظنون است که با دریافت مبلغ ۵ میلیارد کرون از جمهوری اسلامی در طول دو سال و دادن آن به شرکت های دیگر درکشورهای مختلف ازجمله آمریکا، کالاهایی را که فروش آنها به جمهوری اسلامی ازسوی سازمان ملل تحریم شده، برای این کشورخریداری کرده است.
دادستان Björn Rosenlöf در نهاد رسیدگی به جرایم اقتصادی نیز می گوید که که این مبلغ از ایران به حساب شرکت واریزشده و دراختیارشرکت های دیگر به ویژه در آمریکا قرارگرفته است. او می گوید که مقامات آمریکایی موفق شده اند این کالاها را که فروش آنها به ایران ممنوع بوده، کشف و توقیف کنند.
گفته می شود که کالاهایی که ازطریق این شرکت برای جمهوری اسلامی خریداری شده، احتمالا برای استفاده دربرنامه های هسته ای آن کشور بوده است.
به گفته ی Björn Rosenlöf در نهادرسیدگی به جرایم اقتصادی، این مبالغ ازایران به حساب این ایرانی ساکن اومئو واریزشده، اما خروج آنها به حساب های دیگردرنقاط مختلف جهان، محاسبه و مشخص نشده است و این جرمی ست که می تواند باعث محکومیت او به چندسال زندان شود.
فردا پنجشنبه، محاکمه ی این ایرانی در دادگاهی در اومئو آغازمی شود.
او که توانسته وکیل مدافع معروف سوئد Leif Silbersky را برای دفاع از خود دراختیاربگیرد، هرنوع اتهامی علیه خود را ردکرده و گفته است که شرکت های دیگر از حساب بانکی او سوء استفاده کرده اند.

زجرنامه‌ی يکی از شقايق‌های لِه‌شده‌ی ايران (قربانی تجاوز در زندان)، بهاره مقامی

نام من بهار است، بهار است و از گل می نويسم ، اما گلهای پر پر. از سبزه می نوسم و از جوانه، اما جوانه های له شده، در زير لگد مال نفرت، نفرت زشت خويان از زيبايی و از هر چه که زيباست، نفرت مزدوران از حق و حق خواهی و حق جويی. از نامرد می نويسم.

بيست و هشت ساله ام، نامم بهاره مقامی است و ديگر هيچ چيزی برايم باقی نمانده که بخواهم به اميد آن نامم را پنهان کنم. همه آنهايی که روزی برايم مهم بودند را از دست داده ام، اقوام و دوستان، آشنا و همسايه، همکار و هم قطار ، همه و همه را از دست داده ام. همه چيزم را نامردان نامردانه ربودند، زندگيم را. حال که جلای وطن کرده ام، می خواهم برای يک بار هم که شده، دردم را با کسی قسمت کنم. از همه دوستان ديگری هم که سرنوشت دردناکی چون من داشته اند می خواهم که بنويسند. بنويسند که بر آنها چه گذشته. اگر هم از بيم جان يا آبرو نمی توانند اسمشان را بگويند، با اسم مستعار بنويسند. بنويسند تا تاريخ بداند که بر نسل ما چه گذشت، بر نسل غم. تا آيندگانی که در آزادی در ايران زندگی خواهند کرد بدانند که اين آزادی به چه قيمتی به دست آمده، به بهای چه جانهای سوخته، چه اميدهای بر باد رفته، چه کمر های شکسته و زانوان خميده.
کمر پدرم شکست وقتی فهميد. خرد شد. مادرم يک شبه انگار صد سال پير شد. برادرم، برادرم که هنوز هم روی آنرا ندارم که به صورتش نگاه کنم، و او هم نگاهم نميکند تا مرا بيش از اين نيازارد. انگار مرديش را از او گرفتند وقتی فهميد. از مرد بودن خودش هم بيزار شد وقتی فهميد، که نامردهايی هستند که از مردی فقط نرينگی را دارند. ناموس و عنف و شرف و نجابت و عصمت و حيا برايشان بی معنيست. من معلم اول دبستان بودم، به غنچه های کشورم خواندن و نوشتن ياد می دادم، ياد می دادم "بابا آب داد"، "آن مرد می آيد"، "آن مرد نان دارد". مرد برايم آن نان آور مهربان بود. او که منتظر بودم بيايد. حال برايم چهره اش عوض شده، خشماگين و در هم کشيده از هوس کور، بوی تعفن عرقش يک لحظه هم از خاطرم نميرود. هميشه ترسم از اين است که بيايد، نيمه شبها با ترس آمدنش از خواب می پرم. با کوچکترين صدايی همه وجودم به لرزه می افتد و قلبم به تپش می افتد، مبادا بيايد؟ هر لحظه آماده فرارم، شبها را با چراغ روشن به روز می رسانم و روز ها را با اشک و آه به شب.

خانه مان در کارگر شمالی بود. با برادرم به سمت مسجد قبا رفته بوديم که دستگيرم کردند. زدند و بردند و داغان کردند، به قول حافظ همان طور که ترکان خوان يغما را. بعضی ها دستشان شکست، بعضی ها پايشان، بعضی ها کمرشان. بعضی ها هم مثل من روحشان، خرد و خمير شد. له شدم. انگار انسان بودنم از من گرفته شد. بهار بودم، مرده ام حالا، شقايق له شده ام.

از کسانی که اين نامه را می خوانند می خواهم، که اگر کسی را می شناسند که مثل من قربانی تجاوز نامردان شده، با او مهربانتر باشند، همدرد باشند. بدبختی من و امثال من اين است که در فرهنگ ما تجاوز فقط ضربه به يک فرد نيست، به کل خانواده يا حتی خاندان اوست. فردی که قربانی تجاوز شده دردش با گذشت زمان التيام نمی پذيرد، بلکه با هر نگاه پدرش داغش تازه می شود، با هر قطره اشک مادرش، قلبش از نو ميشکند. فاميل و دوست و همسايه که هيچ. همه با آدم قطع رابطه می کنند. خانه مان را مجبور شديم مفت بفروشيم و برويم به کرج. اما آنجا هم دوام نياورديم. مأموران که سريع آدرس خانه جديدمان را پيدا کردند. زير نظرمان داشتند. می آمدند سر کو چه مان می ايستادند، پدرم که رد می شد پوزخند می زدند. همه چيز را گذاشتيم و جلای وطن کرديم. پدر و مادرم سر پيری آواره کمپ پناهندگی شده اند. به جرأت می توانم بگويم که درد فرهنگی پس از تجاوز بارها و بارها بدتر و شديد تر از درد جسمی آن بود. خيلی ها وقتی که در مورد تجاوز می شنوند می خندند، قسم به هر چه که برايتان عزيز است، خنده دار نيست. رنج و عذاب يک خانواده ساده، بی آبرو شدن يک دختر يا پسر جوان، هتک حرمت از عشق خنده دار نيست. آنها که تجاوز می کردند می خنديدند، سه نفر بودند. هر سه ريشو و کثيف، بد لهجه و بد دهن. به همه فاميلم فحش می دادند، با اينکه خودشان ديدند باکره ام به من تهمت فاحشگی زدند و مجبورم کردند زيرش را امضا کنم. ديگر خجالت نمی کشم که اين را بگويم، برايم قبحش را از دست داده که هيچ به آن افتخار هم می کنم: گفتند جنده. گفتند جنده امضا کن. گفتم من معلمم. امضا نمی کنم. گفتند ما سه تا شاهد عادل داريم که ديده اند تو يک شب با سه نفر خوابيده ای. گفتم من هم بيش از سی تا شاهد دارم که معلمم، اگر حالا کارم به اينجا کشيده شده تقصير شماست. پوزخند زدند که خب برايت بد نشد، از حالا به بعد درآمدت کلی بالا می رود. ناموس برايشان تا اين حد بی معنا بود، نجابت تا اين حد پوچ. نديده بودند، نداشتند. همه زنها برايشان جنده بودند، زن که هيچ، به مرد ها هم رحم نمی کردند. انسان نبودند، در اثر کمبود و عقده، به جانوارن منحرفی تبديل شده بودند که جز به کثافت کشيدن همه زيباييها کاری بلد نبودند. می بينم مردم گاهی به خواهر و مادر اينها فحش ميدهند، اين جانورانی که من ديدم به خواهر و مادر خودشان هم رحم نمی کنند، خدا به داد آن بيچارگان برسد که بايد عمری را با اين درنده خويان بدصفت سر کنند. دندانهای جلويم شکست، شانه ام از جا در رفت، زنانگی ام ويران شد. می دانم که ديگر هيچ گاه قادر نخواهم بود مردی را دوست بدارم، هيچ گاه نخواهم توانست با مردی صميمی و نزديک باشم و به او اعتماد کنم. می دانم که سرزمينم مردان غيور درد آشنا هم زياد دارد، اما برای من ديگر مرد و نامرد يکی شده است. زندگيم ديگر به عنوان يک زن به پايان رسيده، انگار مرده متحرکی بيش نيستم. اما می نويسم، می نويسم تا زنده بودنم را پس بگيرم. می نويسم معلم بودم ، جنده شدم، حالا هم نويسنده ام. می نويسم بهار بودم، با اينکه خزان شدم حالا زيباترم. جنده زيبايم، بی آبروی محله مان شدم، معلم بی کلاس شدم، مسخره خاص و عام شدم، محکوم به تنهايی شدم، آغشته به کثافت ظالم شدم، گيسو بريده و شکسته دست و خونين چهره مزدوران جمهوری اسلامی شدم، پس افتخار می کنم که جنده آزاديم . می دانم که من تنها نيستم، صدايشان را ميشنيدم، در بند های مجاور، وقتی که مثل يک جسد بی جان و بی مصرف روی زمين افتاده بودم ميشنيدم که نامرديشان را بارها به نمايش گذاشتند. از همه هم دردانم ميخواهم که بنويسند، دردشان را هر جوری که می توانند فرياد بزنند، چون اين از همان دردهاييست که به قول هدايت مثل خوره روح آدم را ميخورد. بگذاريد بيرون بيايد، بگذاريد همه بدانند. بدانيد که تنها نيستيد، مثل من و شما بسيار است، ما همه در اين درد شريکيم.

اين زجر نامه طولانی تر از اين هاست، اما برای حالا آن را با يک حرف به پايان ميبرم، روی صحبتم با شخص آقای خامنه ايست: تو که خودت را پدر همه ملت ميدانی، من دختر ايران زمين بودم، پسران تو به من تجاوز کردند. تقاص عصمت من را چه کسی خواهد پرداخت؟

بهاره مقامی
فروردين ۸۹، آلمان

دادگاه اشکان در کپنهاگ به صحنه افشاگری علیه جنایات رژیم جمهوری اسلامی در ایران بدل شد

امروز, سه شنبه 6 آوریل جلسه دادگاه اشکان پنجه ای, شاعر مبارز و رپر ایرانی به جرم تخم مرغ زدن به یک مامور سفارت ایران در کپنهاگ به صحنه افشا گری جنایات رژیم جمهوری اسلامی تبدیل شد.
کلیه صندلی های دادگاه توسط جمعیت زیادی که برای حمایت از اشکان به دادگاه آمده بودند پر شده بود ولی از سفارت ایران هیچ نماینده ای به دادگاه فرستاده نشده بود
علی رضا جباری, مامور امنیتی و سکرتر اول سفارت ایران در دانمارک, که در بیرون مراسم جشنی که سفارت ایران در ماه فوریه به مناسبت دهه فجر در ساختمان مجلل اکسپریمنتاریوم که متعلق به شرکت آبجو سازی توبورگ است مورد اصابت تخم مرغ قرار گرفته بود نیز در این دادگاه حضور نداشت.
شاکی عمومی کیفرخواست را با نشان دادن فیلمی از این حادثه که توسط تظاهر کنندگان گرفته شده بود و قبلأ بطور وسیع در وسایل ارتباط جمعی و از جمله یو تیوب پخش گردیده بود آغاز و با عطف به قانون 244 کیفری که در مورد ارتکاب خشونت است تقاضای 30 روز زندان و مبلغی حدود 4000 دلار جریمه نقدی برای متهم کرد.
اشکان با اشاره به اینکه به قوانین دانمارک احترام میگذارد در دفاع از خود ضمن تاکید بر اینکه خصومت و یا آشنایی شخصی با فرد مورداصابت تخم مرغ نداشته است توضیح داد که حرکتش صرفأ یک آکسیون سیاسی بوده و شخص مورد اصابت تخم مرغ برای وی سمبل و نماینده دولت کودتا و رژیم جمهوری اسلامی ایران بوده است که مدت 31 سال مردم خود را زیر فشار و سانسور نگه داشته است. در جای دیگر اشکان اشاره ای مختصر به شکنجه هایی که طی دو سال اقامت در زندان ایران متحمل شده کرده و با یاد کردن از ندا و سهراب و دیگر قربانیان چند ماه اخیر رژیم جهوری اسلامی گفت در حالی که ایرانیان در ماتم و عزای از دست رفتگان خود هستند, سفارت ایران تصمیم به برگزاری جشنی خصوصی بمناسبت سی و یکمین سالگرد انقلاب میگیرد. این اقدام سفارت توهینی است به ملت به پا خاسته ایران و مردان و زنانی که تنها به جرم داشتن یک دستبند سبز در خیابانهای ایران به گلوله بسته میشوند و یا در زندانها مورد شکنجه و تجاوز قرار می گیرند.
این گفته های اشکان کف زدن حضار را به همراه داشت که موجب تذکر قاضی در منافات این عمل در دادگاه با قوانین دانمارک شد.
در پایان وکیل اشکان به موضوع هتاکی مامور امنیتی سفارت که چند دقیقه قبل از این که مورد اصابت تخم مرغ قرار بگیرد اتفاق افتاده بود اشاره ای کرد که سکرتر اول سفارت جمهوری اسلامی به اشکان و جمع معترضین گفته بود "شما بچه کونیها میخواهید حکومت رو ساقط کنید" و با اشاره به موارد دیگری در بازجویی این مامور سفارتی که در آن از دولت و پلیس و سازمان امنیت دانمارک به خاطر عدم جلوگیری از این اتفاق و تحقیر شدن دولت جمهوری اسلامی به خاطر این موضوع شاکی بوده است, افزود" من به عنوان یک وکیل و در یک دادگاه نباید این حرف را بزنم ولی به نظر من این مامور سفارت با این رفتار و هتاکی که نسبت به شهروندان کشور خود و سیستم دانمارک دارد شایسته خوردن تخم مرغ بوده است.
قاضی دادگاه در پایان حکم خود را که 7 روز زندان تعلیقی به مدت یک سال و پرداخت مخارج دادگاه (حدود 600 دلار) بود صادر کرد

دادگاه اشکان به اتهام زدن تخم مرغ بر سر یک مامور سفارتی ایران در دانمارک

اشکان پنجه ای قرار است فردا در دادگاهی در شهر کپنهاگ به جرم تخم مرغ زدن بر سر یک مامور سفارتی در ماه فوریه در بیرون سالن جشنی که سفارت در رابطه با بزرگداشت دهه فجر برگزار میکرد محاکمه شود.
اشکان یک شاعر مبارز و رپر است که مدت دو سال از زندگی خود را در سلولی انفرادی و در تاریکی مطلق و زیر شکنجه های وحشیانه بسر برده است.
از هم میهنان ایرانی مقیم دانمارک دعوت می شود برای حمایت از اشکان در دادگاه علنی وی حضور بهم رسانند .
زمان: سه شنبه 6 آوریل ساعت 14.00
آدرس:Lyngby Hovedgade 96 ,3.sal, 2800 Kgs Lyngby

فیلم تخم مرغ خوردن مزدور سفارتی
http://www.youtube.com/watch?v=WwSoeROi3B0&feature=player_embedded

اعتراف وب لاگ نویس حامی حکومت: اهانت به خامنه ای در مناطق محروم و جنوب شهر تهران

گزارش تصویری زیر نوشته ای است به نام "اهانت به مقام ولایت همچنان ادامه دارد ..." از یک وب لاگ نویس طرفدار دولت کودتا و خامنه ای:

صبح امروز در حال عبور از پل هوایی شهید حسین بصیر واقع بر روی بزرگراه شهید تندگویان ، تصویر نقاشی شده مقام معظم رهبری در کنار شهید سید محمد صنیع خانی توجهم را جلب کرد همان جا با دوربین از این نقاشی که بیش از ده سال است بر روی دیوار ساختمان آموزش و پرورش منطقه ۱۹ تهران نقاشی شده است عکس گرفتم . این نقاشی هر چند سال یک بار توسط شهرداری منطقه۱۹مرمت و رنگ آمیزی جدیدی می شود اما اگر به دقت به تمثال حضرت آقا نگاه کنید خواهید فهمید که این نقاشی حقیقتا در شان و شخصیت رهبر انقلاب نیست و معلوم نیست به چه علت در طی این چند سال این تصویر تغییر نکرده و همچنان شهرداری از پیمانکارانی برای این امر مهم فرهنگی دعوت به همکاری می کند ، که سلیقه لازم را برای اینگونه امور فرهنگی و هنری ندارد اما نکته مهم مورد بحث بنده اهانت به تمثال رهبر معظم انقلاب با رنگ سبز آن هم برای چندمین بار می باشد ، در نزدیکی همین تصویر در میدان ته خط نازی آباد تصویر شهید طاهری به همراه مقام معظم رهبری دیده می شود که به تازگی بر روی دیوار محل زندگی این شهید بزرگوار نقش بسته است . این تصویر از رهبر انقلاب هم مانند تصویر ساختمان آموزش پرورش با بی سلیقگی بر روی دیوار نقاشی شده و این تصویر هم با رنگ پاشی مورد اهانت افراد مغرض قرار گرفته که به علت اهانت های مکرر شهرداری منطقه مجبور شده است با پارچه ای سفید تمثال حضرت آقا را بپوشاند . از قرار معلوم فرقه ملعونه سبز لجنی دست از جسارت و اهانت نسبت به مقام ولایت برنداشته و بعد از رنگ پاشی به تصویر شهید حاج ابراهیم همت این بار رنگ پاشی به تصویر مقام رهبری و بعد از آن امام امت را در دستور کار قرار دارد .

تصویری که در میدان ته خط نازی آباد دیده میشود

لازم به توضیح است تصویر بالا بیش از ۵ بار مورد رنگ پاشی قرار گرفته است . وقتی با اهالی این محله نسبت به توهین به تصویر رهبر انقلاب صحبت کردم می گفتند : از مسئولین منطقه و حتی شورایاری محله در خواست کردیم یا این نقاشی پاک شود یا برای جلوگیری از اهانت مجدد ، ماموری از کلانتری منطقه برای نگهبانی گذاشته شود متاسفانه تا به امروز نسبت به در خواست اهالی از سوی مسئولین امرهیچ پاسخی دریافت نکرده ایم .

در پایان لازم می دانم به عزیزانی که در شهرداری منطقه ۱۹ واحد زیباسازی مشغول به خدمت می باشند توصیه کنم در وهله نخست نسبت به زیباسازی تصویر نقاشی شده مقام معظم رهبری آنگونه که شایسته است اقدام بفرمایند که این یادمان در مسیر ورودی و خروجی شهر تهران می باشد و بدون شک بسیاری از هموطنان و مهمانان خارجی در ایام مخصوص سال این تصویر را می بینند .


از برادران نیروی انتظامی هم درخواست می کنم نسبت به حفاظت و حراست از این تصاویر زیبا در سطح شهر تهران و مخصوصا محله فوق اقدامات لازم را مبذول فرمایند تا دیگر شاهد چنین صحنه هایی در سطح شهر نباشیم .